سنسورهای بایو مدیکال، دستگاه های الکترونیکی خاصی هستند که می توانند سیگنال های زیست پزشکی را به سیگنال های الکتریکی قابل اندازه گیری تبدیل کنند. امروزه سنسورهای بایو مدیکال عنصر کلیدی در ابزارها و تجهیزات تشخیصی پزشکی هستند.

سنسورهای بایو مدیکال به طور گسترده در تجزیه و تحلیل و تشخیص تصاویر پزشکی، دستگاه‌های تشخیصی قابل حمل و بالینی و کاربردهای تحلیلی آزمایشگاهی استفاده میشوند.

این سنسورها معمولاً بر اساس کمیتی که اندازه‌گیری میکنند طبقه‌بندی می‌شوند و بسته به کاربردهای خاصشان معمولاً به‌عنوان فیزیکی، الکتریکی یا شیمیایی دسته بندی می‌شوند.

سنسورهای پالس اکسیمتر ، دستگاه‌های کوچکی هستند که برای اندازه‌گیری اکسیژن خون (SpO2) و ضربان قلب به انگشت فرد یا سایر بخش‌های بدن متصل می‌شوند. این سنسورها تعیین می‌کنند که چه میزان اکسیژن از طریق جریان خون در بدن حمل می‌شود. انواع مختلفی از سنسورهای پالس اکسیمتر وجود دارد که به انگشتان دست، گوش یا پا و در مورد کاربردهای دامپزشکی، روی زبان متصل می‌شوند.

سنسورهای نوری مانیتور ضربان قلب رایج‌ترین نوع سنسورهای پالسی در بین سنسورهای پالسی استفاده شده در دستگاه‌های پوشیدنی‌ هستند. بیشتر آنها داده های ضربان قلب را از طریق “فتوپلتیسموگرافی” (PPG) یا فرآیند استفاده از نور برای اندازه گیری جریان خون جمع آوری می کنند. دستگاه های پوشیدنی‌ مجهز به نمایشگر نوری ضربان قلب دارای LED‌های کوچکی در قسمت زیرین خود هستند که نور سبز را به پوست مچ دست می‌تاباند. طول موج های مختلف نور از این امیترهای نوری با خونی که در مچ دست فرد جریان دارد، تعامل دارد. هنگامی که آن نور از خون جاری در مچ دست فرد منعکس می شود و حسگر دیگری در دستگاه، این اطلاعات را می گیرد، سپس می‌توان آن داده‌ها را به همراه اطلاعات حرکتی که توسط شتاب‌سنج دستگاه شناسایی می‌شود، با الگوریتم‌های خاصی به پالس‌هایی قابل فهم تبدیل کرد.